Mijn dakraam grenst aan het heelal

Mijn dakraam grenst aan het heelal;
ik lig er ’s nachts vaak in te kijken.
Het is of ik naar de sterren val,
die in het donker staan te prijken.

Ik tuimel door de ruimte heen,
waar sterrenregens langs mij stromen.
Ik val steeds verder als een steen
om nooit en nergens aan te komen.

Het heeft geen eind, alleen begin,
waarop ik uitkijk, alle nachten.
En zelf zit ik er middenin:
het is een cirkel van gedachten.

gedicht: Fetze Pijlman  beeld: NASA, Webb-ruimtetelescoop, Rut Hengeveld

Poëziekaart met envelop * 17 x 13 cm. *voor- en achterkant bedrukt

Plint combineerden het gedicht met de eerste vrijgegeven opname van de Webb-ruimtetelescoop, door de NASA gepubliceerd op 11 juli 2022. Het toont de cluster SMACS J0723.3-7327. Het beeld toont een deel van de ruimte, nog dichter bij het ontstaan van het universum en de randen van de kosmos dan ooit is waargenomen. Omdat het beeld van verre sterrenstelsels er miljarden jaren over doet om de aarde te bereiken zien we op de foto het heelal zoals het er relatief kort na ontstaan uitzag. Op de voorgrond staat een aantal sterren uit ons eigen melkwegstelsel. Door de lange opname is daarnaast veel verder te kijken, tot 13 miljard jaar terug in de tijd.
Hoogleraar sterrenkunde Vincent Icke: Als je een beetje beter kijkt zie je dat ieder spikkeltje een sterrenstelsel is, waarbij elk spikkeltje zo groot is als onze Melkweg, in de diepte van het heelal, 13 miljard jaar geleden, 800.000 jaar na de oerknal. Uitkijken in de ruimte is terugkijken in de tijd.

Weergaloos!